ای آنکه طلب کار خدایی به خود آ

از خود بطلب کز تو خدا نیست جدا

اول به خود آ چون به خود آیی به خدا

اقرار بیاری به خدایی خدا 

بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم

فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم

اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد

من و ساقی به هم تازیم و بنیادش براندازیم

شراب ارغوانی را گلاب اندر قدح ریزیم

نسیم عطرگردان را شکر در مجمر اندازیم

چو در دست است روزی خوش بزن مطرب سرودی خوش

که دست افشان غزل خوانیم و پاکوبان سر اندازیم

صبا خاک وجود ما بدان عالی جناب انداز

بود کن شاه خوبان را نظر بر منظر اندازیم

یکی از عقل می‌لافد یکی طامات می‌بافد

بیا کاین داوری‌ها را به پیش داور اندازیم

بهشت عدن اگر خواهی بیا با ما به میخانه

که از پای خمت روزی به حوض کوثر اندازیم

سخندانی و خوشخوانی نمی‌ورزند در شیراز

بیا حافظ که تا خود را به ملکی دیگر اندازیم

الهي به مستان ميخانه ات

به عقل آفرينان ديوانه ات

به میخانه وحدتم راه ده

دل زنده و جان آگاه ده

ميي ده كه چون ريزيش در سبو

بر آرد سبو از دل آوز هو

از آن مي كه در دل چو منزل كند

بدن را فروزان تر از دل كند

از آن مي كه چون چشمت افتد بر آن

تواني در آن ديد حق را عيان

از آن مي كه گر عكسش افتد به باغ

كند غنچه را گوهر شب چراغ

از آن می که گر عکسش افتد بجان

توانی بجان دید حق را عیان

از آن می که گر شب ببیند بخواب

چو روز از دلش سر زند آفتاب

ميي صاف ز آلودگي بشر

مبدل به خير اندرو جمله شر

مي معني افروز و صورت گداز

ميي گشته مجنون راز و نياز

ميي از مني و تويي گشته پاك

شود جان ، چكد قطره اي گر به خاك

چشي گر از اين باده كوكو زني

شوي چون از او مست هوهو زني

ميي سر به سر مايه عقل و هوش

ميي بي خم و شيشه در ذوق و جوش

بيا ساقيا مي به گردش درآر

که می خوش بود خاصه در بزم یار

ميي بس فروزانتر از شمع روز

مي و ساقي و بادهٔ و جام سوز

ميي کو مرا وارهاند ز من

ز آئین و کیفیت ما و من

از آن مي حلال است در كيش ما

كه هستي و بال است در پيش ما

از آن مي حرام است برغيرما

كه خارج مقامست در سير ما

ميي را كه باشد در او اين صفت

نباشد به غير از مي معرفت

تو در حلقه مي پرستان در آ

كه چيزي نبيني به غير از خدا

بگویم که از خود فنا چون شوی

ز یک قطره زین باده مجنون شوی

بشوریدگان گر شبی سر کنی

از آن می که مستند لب تر کنی

                     رضی الدین آرتیمانی

ما عاشق و مستیم و طلبکار خدائیم

ما باده پرستیم و از این خلق جدائیم

بر طور وجودیم چو موسی شده ازدست

بی پا و سر آشفته و جویای لقائیم

روحیم که در جسم نباشد که نباشیم

موجیم که در بحر به یک جای نیائیم

در صومعهٔ سینهٔ ما یار مقیمست

ما از نظرش صوفی صافی صفائیم

ما غرق محیطیم نجوئیم دگر آب

ای بر لب ساحل تو چه دانی که کجائیم

مائیم که از سایه گذشتیم دگر بار

ما سایه نجوئیم همائیم همائیم

مائیم که از ما و منی هیچ نماندست

در عین بقائیم و منزه ز فنائیم

گاهی چو هلالیم و گهی بدر منیریم

گاهی شده در غرب و گه از شرق برائیم

سید چه کنی راز نهان فاش نگفتیم

در خود نگرستیم خدائیم خدائیم 

موجیم و وصل ما ، از خود بریدن است

ساحل بهانه ای است ، رفتن رسیدن است

تا شعله در سریم ، پروانه اخگریم

شمعیم و اشک ما ،در خود چکیدن است

ما مرغ بی پریم ، از فوج دیگریم

پرواز بال ما ، در خون تپیدن است

پر می کشیم و بال ، بر پرده ی خیال

اعجاز ذوق ما ، در پر کشیدن است

ما هیچ نیستیم ، جز سایه ای ز خویش

آیین آینه ، خود را ندیدن است

گفتی مرا بخوان ، خواندیم و خامشی

پاسخ همین تو را ، تنها شنیدن است

بی درد و بی غم است ، چیدن رسیده را

خامیم و درد ما ، از کال چیدن است 

دل به دلبر گر سپاری دل بری

دل بری کن تا بیابی دلبری

هرکه انسانست از این سان خوانمش

آن چنان انسان بسی به از پری

از سر سر در گذر چون عاشقان

عشقبازی نیست کار سرسری

گر بیاری جام می یابی ز ما

هر چه آری نزد ما آن را بری

جان به جانان ده بسی نامش مبر

حیف باشد نام جائی گر بری

چون خلیل الله همه بتها شکن

تا نباشی بت پرست آذری

نعمت الله را اگر یابی خوشست

زان که دارد معجز پیغمبری  

سايه سنگ بر آينه خورشيد چرا؟

خودمانيم، بگو اين همه ترديد چرا؟

نيست چون چشم مرا تاب دمى خيره شدن

طعن و ترديد به سرچشمه خورشيد چرا؟

طنز تلخى است به خود تهمت هستى بستن

آن که خنديد چرا، آن که نخنديد چرا؟

طالع تيره ام از روز ازل روشن بود

فال کولى به کفم خط خطا ديد چرا؟

من که دريا دريا غرق کف دستم بود

حاليا حسرت يک قطره که خشکيد چرا؟

گفتم اين عيد به ديدار خودم هم بروم

دلم از ديدن اين آينه ترسيد چرا؟

آمدم يک دم مهمان دل خود باشم

ناگهان سوگ شد اين سور شب عيد چرا؟

شنیده اید که آسایش بزرگان چیست

برای خاطر بیچارگان نیاسودن

به کاخ دهر که آلایش است بنیادش

مقیم گشتن و دامان خون نیالودن

همی ز عادت و کردار زشت کم کردن

هماره بر صفت و خوی نیک افزودن

ز بهر بیهده، از راستی بری نشدن

برای خدمت تن روح را نفرسودن

رهی که گمرهیش در پی است نسپردن

دری که فتنه اش اندر پس است نگشودن 

الهی هر که تو را شناخت و علم مهر تو افراخت هر چه غیر از تو بود بینداخت.

آن کس که تو را شناخت جان را چه کند

فرزند و عیال و خانمان را چه کند

دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی

دیوانه تو هر دو جهان را چه کند  

مرغ دل حسرت زده شیدای حسین است

 سرمایه ی ما مشق الفبای حسین است

 تاریخ بشر تا ابد الدهر مداوم

 مدیون فداکاری و سودای حسین است

 سروی که نشد خم به زر و زور ستمگر

 آن سرو روان قامت رعنای حسین است

 پایندگی پرچم اسلام در عالم

 از غیرت و از همت والای حسین است

هر زمان كه از جور روزگار

و رسوايي ميان مردمان

در گوشه ي تنهايي بر بينوايي خود اشك مي ريزم،

و گوش ناشنواي آسمان را با فريادهاي بي حاصل خويش مي آزارم،

و بر خود مي نگرم و بر بخت بد خويش نفرين مي فرستم،

و آرزو مي كنم كه اي كاش چون آن ديگري بودم،

كه دلش از من اميدوارتر

و قامتش موزون تر

و دوستانش بيشتر است.

و اي كاش هنر اين يك

و شكوه و شوكت آن ديگري از آن من بود،

و در اين اوصاف چنان خود را محروم مي بينم

كه حتي از آنچه بيشترين نصيب را برده ام

كمترين خرسندي احساس نمي كنم.

اما در همين حال كه خود را چنين خوار و حقير مي بينم

از بخت نيك، حالي به ياد تو مي افتم،

و آنگاه روح من

همچون چكاوك سحر خيز

بامدادان از خاك تيره اوج گرفته

و بر دروازه ي بهشت سرود مي خواند

و با ياد عشق تو

چنان دولتي به من دست مي دهد

كه شأن سلطاني به چشمم خوار مي آيد

و از سوداي مقام خود با پادشاهان، عار دارم. 

راهی به خدا دارد  خلوتـگه  تنـهایی

آنجا که روی از خود آنجا که به خود آیی

هر جا که سری بردم در پــرده تو را دیدم

تو پرده نشینی و من هـرزه ی هر جایی

بیدار تو تا بـــــودم رویای تو می دیدم

بیدار کن از خوابم ای شاهد رویایی

از چشم تو می خیزد هنگامه ی سر مستی

وز زلف تو می زایـد انگیزه ی شیدایی

هر نقش نگارینــت چــون منظره ی خورشید

مجموعه ی لطف است و منظومه ی زیبایی

چشمی که تماشاگر در حسن تو باشد نیست

در عشق نمی گنجد این حسن تماشـایی

                                            شهریار

روزی گذشت پادشهی از گذرگهی

فریاد شوق بر سر هر کوی و بام خاست

پرسید زان میانه یکی کودک یتیم:

کاین تابناک چیست که بر تاج پادشاست؟

آن یک جواب داد: چه دانیم ما که چیست؟

پیداست آنقدر که متاعی گرانبهاست

نزدیک رفت پیرزنی گوژپشت و گفت:

این اشک دیده من و خون دل شماست

ما را به رخت و چوب شبانی فریفته است

این گرگ سالهاست که با گله آشناست 

                                            عطار نیشابوری                          

              چون نیست هیچ مردی در عشق یار ما را                سجاده زاهدان را درد و قمار ما را

              جایی که جان مردان باشد چو گوی گردان                آن نیست جای رندان با آن چکار ما را

                        گر ساقیان معنی با زاهدان نشینند                می زاهدان ره را درد و خمار ما را

              درمانش مخلصان را دردش شکستگان را                شادیش مصلحان را غم یادگار ما را 

             ای مدعی کجایی تا ملک ما ببینی                کز هرچه بود در ما برداشت یار ما را 

                آمد خطاب ذوقی از هاتف حقیقت                کای خسته چون بیابی اندوه زار ما را 

            عطار اندرین ره اندوهگین فروشد                زیرا که او تمام است انده گسار ما را

                                                                                                                  عطار نیشابوری

دل خوشم با غزلی تازه همینم کافی ست

تو مرا باز رساندی به یقینم کافی ست

قانعم،بیشتر از این چه بخواهم از تو

گاه گاهی که کنارت بنشینم کافی ست

گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم

گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی ست

آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن

من همین قدر که گرم است زمینم کافی ست

من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه

برگی از باغچه ی شعر بچینم کافی ست

فکر کردن به تو یعنی غزلی شور انگیز

که همین شوق مرا، خوب ترینم! کافی ست ...

                عطار نیشابوری

دل من همي داد گفتي گوايي
كه باشد مرا روزي از تو جدايي
بلي هر چه خواهد رسيدن به مردم
بر آن دل دهد هر زماني گوايي
من اين روز را داشتم چشم و زين غم
نبوده ست با روز من روشنايي
جدايي گمان برده بودم وليكن
نه چندان كه يك سو نهي آشنايي
به جرم چه راندي مرا از در خود
گناهم نبوده ست جز بيگنايي
بدين زودي از من چرا سير گشتي
نگارا بدين زود سيري چرايي
كه دانست كز تو مرا ديد بايد
به چندان وفا اين همه بي وفايي
سپردم به تو دل ندانسته بودم
بدين گونه مايل به جور و جفايي
دريغا دريغا كه اگه نبودم
كه تو بي وفا در جفا تا كجايي
همه دشمني از تو ديدم وليكن
نگويم كه تو دوستي را نشايي
نگارا من از آزمايش به آيم
مرا باش تا بيش ازين آزمايي

                        فرخي سيستاني

پر کن پياله را کاين آب آتشين
ديريست ره به حال خرابم نمي برد
اين جام ها كه در پي هم مي شود تهي
درياي آتش است كه ريزم به كام خويش
گرداب مي ربايد و آبم نمي برد!
من با سمند سركش و جادويي شراب
تا بيكران عالم پندار رفته ام
تا دشت پر ستاره انديشه هاي گرم
تا مرز نا شناخته مرگ و زندگي
تا كوچه باغ خاطره هاي گريز پا
تاشهر يادها .............
ديگر شراب هم
جز تا كنار بستر خوابم نمي برد!
هان اي عقاب عشق !
از اوج قله هاي مه آلود دوردست
پرواز كن به دشت غم آلود عمر من
آنجا ببر مرا كه شرابم نمي برد...!
آن بي ستاره ام كه عقابم نمي برد!
در راه زندگي ...
با اين همه تلاش و تمنا و تشنگي
با اين كه ناله مي كشم از دل كه : آب ....آب....!!
ديگر فريب هم به سرابم نمي برد!
پر كن پياله را....

طاعت از دست نيايد گنهي بايد كرد                    در دل دوست به هر حيله رهي بايد كرد
منظر ديده قدمگاهِ گدايان شده است                   كاخ دل در خور اورنگ شهي يابد كرد
روشنان فلكي را اثري در ما نيست                    حذر از گردش چشم سيهي بايد كرد
شب، چو خورشيد جهانتاب نهان از نظر است      طيِ اين مرحله با نور مهي بايد كرد
خوش همي مي روي اي قافله سالار به راه         گذري جانب گم كرده رهي بايد كرد
نه همين صف زده مژگان سيه بايد داشت           به صف دلشدگان هم نگهي بايد كرد
جانب دوست نگه از نگهي بايد داشت                كشور خصم تبه از سپهي بايد كرد
گر مجاور نتوان بود به ميخانه، نشاط                سجده از دور به هر صبحگهي بايد كرد

رويت درياي حسن و لعلت مرجان          زلفت عنبر صدف دهان در دندان
ابرو کشتي و چين پيشاني موج             گرداب بلا غبغب و چشمت طوفان

     ابوسعيد ابوالخير