روزی گذشت پادشهی از گذرگهی

فریاد شوق بر سر هر کوی و بام خاست

پرسید زان میانه یکی کودک یتیم:

کاین تابناک چیست که بر تاج پادشاست؟

آن یک جواب داد: چه دانیم ما که چیست؟

پیداست آنقدر که متاعی گرانبهاست

نزدیک رفت پیرزنی گوژپشت و گفت:

این اشک دیده من و خون دل شماست

ما را به رخت و چوب شبانی فریفته است

این گرگ سالهاست که با گله آشناست 

                                            عطار نیشابوری                          

              چون نیست هیچ مردی در عشق یار ما را                سجاده زاهدان را درد و قمار ما را

              جایی که جان مردان باشد چو گوی گردان                آن نیست جای رندان با آن چکار ما را

                        گر ساقیان معنی با زاهدان نشینند                می زاهدان ره را درد و خمار ما را

              درمانش مخلصان را دردش شکستگان را                شادیش مصلحان را غم یادگار ما را 

             ای مدعی کجایی تا ملک ما ببینی                کز هرچه بود در ما برداشت یار ما را 

                آمد خطاب ذوقی از هاتف حقیقت                کای خسته چون بیابی اندوه زار ما را 

            عطار اندرین ره اندوهگین فروشد                زیرا که او تمام است انده گسار ما را

                                                                                                                  عطار نیشابوری

دل خوشم با غزلی تازه همینم کافی ست

تو مرا باز رساندی به یقینم کافی ست

قانعم،بیشتر از این چه بخواهم از تو

گاه گاهی که کنارت بنشینم کافی ست

گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم

گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی ست

آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن

من همین قدر که گرم است زمینم کافی ست

من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه

برگی از باغچه ی شعر بچینم کافی ست

فکر کردن به تو یعنی غزلی شور انگیز

که همین شوق مرا، خوب ترینم! کافی ست ...

                عطار نیشابوری

دل من همي داد گفتي گوايي
كه باشد مرا روزي از تو جدايي
بلي هر چه خواهد رسيدن به مردم
بر آن دل دهد هر زماني گوايي
من اين روز را داشتم چشم و زين غم
نبوده ست با روز من روشنايي
جدايي گمان برده بودم وليكن
نه چندان كه يك سو نهي آشنايي
به جرم چه راندي مرا از در خود
گناهم نبوده ست جز بيگنايي
بدين زودي از من چرا سير گشتي
نگارا بدين زود سيري چرايي
كه دانست كز تو مرا ديد بايد
به چندان وفا اين همه بي وفايي
سپردم به تو دل ندانسته بودم
بدين گونه مايل به جور و جفايي
دريغا دريغا كه اگه نبودم
كه تو بي وفا در جفا تا كجايي
همه دشمني از تو ديدم وليكن
نگويم كه تو دوستي را نشايي
نگارا من از آزمايش به آيم
مرا باش تا بيش ازين آزمايي

                        فرخي سيستاني

پر کن پياله را کاين آب آتشين
ديريست ره به حال خرابم نمي برد
اين جام ها كه در پي هم مي شود تهي
درياي آتش است كه ريزم به كام خويش
گرداب مي ربايد و آبم نمي برد!
من با سمند سركش و جادويي شراب
تا بيكران عالم پندار رفته ام
تا دشت پر ستاره انديشه هاي گرم
تا مرز نا شناخته مرگ و زندگي
تا كوچه باغ خاطره هاي گريز پا
تاشهر يادها .............
ديگر شراب هم
جز تا كنار بستر خوابم نمي برد!
هان اي عقاب عشق !
از اوج قله هاي مه آلود دوردست
پرواز كن به دشت غم آلود عمر من
آنجا ببر مرا كه شرابم نمي برد...!
آن بي ستاره ام كه عقابم نمي برد!
در راه زندگي ...
با اين همه تلاش و تمنا و تشنگي
با اين كه ناله مي كشم از دل كه : آب ....آب....!!
ديگر فريب هم به سرابم نمي برد!
پر كن پياله را....

طاعت از دست نيايد گنهي بايد كرد                    در دل دوست به هر حيله رهي بايد كرد
منظر ديده قدمگاهِ گدايان شده است                   كاخ دل در خور اورنگ شهي يابد كرد
روشنان فلكي را اثري در ما نيست                    حذر از گردش چشم سيهي بايد كرد
شب، چو خورشيد جهانتاب نهان از نظر است      طيِ اين مرحله با نور مهي بايد كرد
خوش همي مي روي اي قافله سالار به راه         گذري جانب گم كرده رهي بايد كرد
نه همين صف زده مژگان سيه بايد داشت           به صف دلشدگان هم نگهي بايد كرد
جانب دوست نگه از نگهي بايد داشت                كشور خصم تبه از سپهي بايد كرد
گر مجاور نتوان بود به ميخانه، نشاط                سجده از دور به هر صبحگهي بايد كرد

رويت درياي حسن و لعلت مرجان          زلفت عنبر صدف دهان در دندان
ابرو کشتي و چين پيشاني موج             گرداب بلا غبغب و چشمت طوفان

     ابوسعيد ابوالخير